SER PROFESORA HOXE
Sobre como enfrontar unha tarefa de formación permanente...
Sobre como enfrontar unha tarefa de formación permanente...
Era unha tarde de luns... tranquila... Logo da xornada laboral, tiña que superar unha proba escrita para un curso que estaba a facer... Pero... Crash!...Sentín un tremendo estrondo... Os pelos da miña cabeza convertéronse en verdadeiros alfinetes... Á defensiva!...
Escaleiras arriba non sabía, xa, se a miña tarde de formación continuada como profesora era acorde con aqueloutro espíritu aventureiro que me levaba, lonxe dos libros, a vivir experiencias terroríficas...
E alá ía eu... calzada coas zapatillas silenciosas e todo o medo do mundo escondido no valor que dá a imprudencia.
Na porta do faiado, cravada cunha chincheta, estaba aquela nota:
Abrín a porta, a nota era claramente para min... Non pisou a miña casa mestre ningún, agás eu, nas últimas seis xeracións, e alí... alí estaba aquel pote a ferver... arrodeado de frascos cheos de...
Collín seis culleradas de palabras explicativas, engadinas con coidado a aquel férv
elle – férvelle. Inspirada polo sopro no vaso de raso, elexín o frasco da imaxinación concentrada e botei un bo pelisco que fixo, do momento, un pracer aromático. Na percura dunha solución máis espesa, mesturei boas cantidades de soños a cumprir, flores secas dos desexos e un par de patas de ra que quedaban nos andeis. Aquel caldo arrecendía que daba gloria!
Deixeino ferver un pouco máis, engadindo, agora, un chorriño de paciencia e un bo grolo dun líquido verde que rezaba nunha botella así “Esperanza de ser comprendido”.
Eses dous ingredientes, en combinación co paso de 5 minutos de cocción lenta e xiros de 360º, a modiño, da miña culler de madeira, der
on nun alimento arrecendente e nutritivo, cun aspecto semellante en aroma, cor e textura ás natillas da miña avoa... e, tamén, como non, a esta mostra imaxinativa que traducín en palabras e que, como di a canción, “só lograrán ser debuxo inexacto” (Presuntos implicados, “No hay palabras” ) do que na tardiña do luns aconteceu cando subín ao faiado.
(1) ENDE, M (1989): El ponche de los deseos. SM. Madrid. (p. 136)
(2) Sitio web al que pertenece esta imagen: Diario de una mamá pediatra.
Escaleiras arriba non sabía, xa, se a miña tarde de formación continuada como profesora era acorde con aqueloutro espíritu aventureiro que me levaba, lonxe dos libros, a vivir experiencias terroríficas...
E alá ía eu... calzada coas zapatillas silenciosas e todo o medo do mundo escondido no valor que dá a imprudencia.
Na porta do faiado, cravada cunha chincheta, estaba aquela nota:
“Si sois un maestro,
tomad un cabestro
diestro como el que más.
Soplad en un vaso
de raso y de paso.
¡Qué paso tan infernal!”
Michael Ende “El ponche de los deseos” (1)
tomad un cabestro
diestro como el que más.
Soplad en un vaso
de raso y de paso.
¡Qué paso tan infernal!”
Michael Ende “El ponche de los deseos” (1)
Abrín a porta, a nota era claramente para min... Non pisou a miña casa mestre ningún, agás eu, nas últimas seis xeracións, e alí... alí estaba aquel pote a ferver... arrodeado de frascos cheos de...
Collín seis culleradas de palabras explicativas, engadinas con coidado a aquel férv
elle – férvelle. Inspirada polo sopro no vaso de raso, elexín o frasco da imaxinación concentrada e botei un bo pelisco que fixo, do momento, un pracer aromático. Na percura dunha solución máis espesa, mesturei boas cantidades de soños a cumprir, flores secas dos desexos e un par de patas de ra que quedaban nos andeis. Aquel caldo arrecendía que daba gloria!Deixeino ferver un pouco máis, engadindo, agora, un chorriño de paciencia e un bo grolo dun líquido verde que rezaba nunha botella así “Esperanza de ser comprendido”.
Eses dous ingredientes, en combinación co paso de 5 minutos de cocción lenta e xiros de 360º, a modiño, da miña culler de madeira, der
on nun alimento arrecendente e nutritivo, cun aspecto semellante en aroma, cor e textura ás natillas da miña avoa... e, tamén, como non, a esta mostra imaxinativa que traducín en palabras e que, como di a canción, “só lograrán ser debuxo inexacto” (Presuntos implicados, “No hay palabras” ) do que na tardiña do luns aconteceu cando subín ao faiado.(1) ENDE, M (1989): El ponche de los deseos. SM. Madrid. (p. 136)
(2) Sitio web al que pertenece esta imagen: Diario de una mamá pediatra.
No hay comentarios:
Publicar un comentario